Ты гаварыш, што адзiнокi.
Не дзiўна гэта, усе такiя.
Хутка крочуць чыесцi ногi,
Але не родныя, чужыя.
Увечары блукаеш у цемры,
Прыйшоў дадому - п`еш гарбату.
Сваволяць нервы, думкi скачуць
Пад стукi стрэлак цыферблату.
Сядзiш, турботна разважаеш:
Хто сябрам быў - цяпер знаёмы.
Аб вечным чымсьцi цiха марыш,
У вачах - мiнулага фантомы.
Ты стомлена глядзiш навiны,
Хоць да жыцця цiкавасць страцiў.
I голас дыктара нямiлы,
Як i таго, хто табе здраздiў.
Сумуеш ты, што адзiнокi.
I не сакрэт, што ўсе такiя.
У кожнага свае дарогi.
Людзей так шмат, ды ўсе чужыя.
Усе такiя
© Copyright: Анна Исеньева, 2015
Свидетельство о публикации №115111110163
Свидетельство о публикации №115111110163
Рецензии