...а потым, мне не хапала тваёй пяшчоты,
стаяў нібы помнік з лісцем навкола,
а ты пасміхалася сонечна, доўга.
саромліва нібы адвозділа вочы,
а вочы твае - як зоркі ў ночы.
я моўчкі глядзеў на цябе з захапленнем,
лёсу ўдзячны за гэта здарэнне.
калі азарэнне напоўніла душу,
калі ты як мора пачАла варушыць
мяне як пясок, як стары карабель,
што доўга не плаваў, асеўшы на мель.
і цень адыйшоў, захапіўшы турботу
мне так не хапала тваёй пяшчоты...
© Copyright: Томми Горовенко, 2015
Мне не хапала пяшчоты
© Copyright: Томми Горовенко, 2015
Свидетельство о публикации №115110309415
Свидетельство о публикации №115110309415
Рецензии