Нажаль, дарма, марачы,
Усё клікаў цябе з сабой.
Надзеяй супакойваў, жадаючы,
Каб мы маглі з табой
У адзіным пачуцці зліцца
І, пажадаўшы зямны рай,
У абдымках духоўных узнасіцца.
Але няма цябе, у рай дзверы зачыняй.
І вось, высокія парывы
Тваёй не кранулі душы.
Усе мае да цябе прызывы
Адказу ў сэрцы не знайшлі.
Маіх не зразумела жаданняў,
Іншых ты чакала асалод:
Шуму, мітусні, патрабаванняў.
Ну а я ўсё зусім наадварот.
Я мроіў пра імгненні іншыя,
Каб растварацца ў чысціні блакіту!
А ты - пра рэчы ўсе зямныя,
Пра ўсю працоўную валакіту.
Хай лёс памяць мне сатрэ!
Кожны можа памыліцца.
Адчуваю мая мара памрэ
Ледзь паспеўшы нарадзіцца…
(Хацько Максім 08.09.2015)
Нажаль
© Copyright: Макс Хот, 2015
Свидетельство о публикации №115091405697
Свидетельство о публикации №115091405697
Рецензии