Владимир Некляев. Над промёрзшей могилой...

Над промёрзшей могилой Малюты
Окровавлены гроздья калин.
Колеёй продвигаются люди
По дорогам жестоких годин.

Это значит – дороги не будет,
Кроме этой – назад и вперёд,
Это речек вздымаются груди
И ломают заснеженный лёд.

Это лютого стона и хрипа
От уставшей не слышно земли,
Это митрополита Филиппа
Щёки стали темнее золы.

Это плачу и каюсь – под песни,
Под молитвы, под стоны и смех...
Это кровь вековечную спешно
Засыпает истерзанный снег.

Перевод с белорусского


Уладзiмiр Някляеў

***

На магіле Скурата Малюты
Скрывянелыя гронкі калін –
Гэта птушак няма, гэта люты,
Гэта шлях не звярнуць з каляін.

Гэта іншага шляху не будзе,
Гэта люты – на захад і ўсход,
Гэта рэк зледзянелыя грудзі
Уздыхаюць, ламаючы лёд.

Гэта лютага стогаў і хрыпу
3 набалелай зямлі не чутно,
Гэта ў мітрапаліта Філіпа
Твар збялелы, нібы палатно.

Гэта плачу і енку падробка
Пад малітвы, пад песні і смех...
Гэта кроў векавую таропка
Засыпае скалечаны снег.