Дзед крывы i глухаваты
да карчмы намазаў пяты.
Баба пачуе- завапiць.
Бо прызвычаена ўсё кпiць.
Кажа дзеду баба з рання:
“ Не будзе табе снедання,
зняважаеш ты старую,
мо завёў дзесь маладую?
Не прыносiш кофе ў ложак.
Не цалуеш болей ножак.
А ўчарась ,намазаў пяты.
Каму трэба ты лупаты?
У карчму бачна зхацеў?
Спазаранку паляцеў.
Смехацiшча, смехата!
Ты ж не тот я не та,
што быў зухам, як калiсьцi,
калi хадзiў на iгрышча.
Абяцаў мне зашмат мiла,
а зараз нiбы пастыла?
А Цяпер? Ну што казацi –
мяне не хочаш шанавацi?”
Завыла баба, загула,
снеданне дзеду падала.
Вядома, што хоць i стары,
лепш не купiш на базары
i падабаўся ж ёй стары,
аж з тая даўняя пары
i мiлей дзеда нiкаго.
Моцна кахае аднаго.
Дзед i баба
© Copyright: Анастасия Сазанкова, 2015
Свидетельство о публикации №115082803990
Свидетельство о публикации №115082803990
Рецензии