Я Радзиму не бачыу некальки год 1

               

Я Радзіму не бачыў
Ужо некалькі год,
Я па ёй вельмі моцна сумую,
Сны і думы свае
Скрозь чаргу перашкод
Маці – роднай зямлі адрасую.

Ох, нялёгкі нам выпаў,
Сынам тваім, лёс –
Нас бяда ўсіх падрад напаткала.
Грамадой незлічонай
Нас чужынец затрос
І ад болю зямля застагнала.

Боль зямлі аддаецца
Ў сэрцы маім,
Не магу я прыняць яе мукі,
Не магу прымірыцца,
Што ўладам чужым
Удалося звязаць твае рукі.

Як сынам успрымаць,
Ды цярпець і маўчаць
Мукі роднай і любай Айчыны ?
Хто мы, брацця, скажыце?
Як змаглі адзічаць
І выконваць загады чужбіны?

Дзе вы, шляхта, баяры,
Нашчадкі князёў?
Што схавалі пад маскамі твары?
Ці не бачыце вы
Як раскрылі свій зёў
Над Радзімаю чорныя хмары?

Ужо вораны чорныя
Ў небе знуюць,
І краінай кіруюць манкурты.
За кусок пірага
Яны землю парвуць,
Раздзяруць на кускі нас іх гурты.

Дзе вы, продкі –
Героі забытых часоў?
Як прыйсці нам на вашы магілы?
Каб успомніць пра вас
І на ваш вечны зоў
Узняць сцяг багатырскае сілы.

Успомніць шлях перамог,
Сілу вашых дружын –
Як вы землю ад цемры спасалі.
У барацьбе за Радзіму
Не варочалі спін
І сцяной нерушымай стаялі.

Колькі вас безымянных
У курганах ляжыць?
Хто із вас не вярнуўся к каханым?
Завяшчалі нашчадкам
Радзіму любіць,
Ну, а самі палеглі ў курганы.

Хто із нас да вас ходзіць,
Хто малітвы пяе?-
Хіба толькі маленькія птахі.
Яны так як і мы
Любяць землі свае
Із якіх нам сатканы рубахі.

Люба Маці-Зямля
Нам даруе жыццё,
Неба жывіць нас духам ад Бога.
Мы павінны прайсці
Так зямное быццё,
Каб счаслівай была ў нас дарога.

Мы павінны любіць
Так зямлю і народ,--
Захаваць яе нашым нашчадкам –
Горда несці любоў
І дабро ўпярод,
Каб зямля зіхацела парадкам.

                7.06.05 г.