Пісаць вершы і схіляцца да ножак
Доля асобных, абраных людзей.
Вы пачакайце, дзяўчынкі, трошкі:
Бо я толькі з гадамі раблюся смялей.
Я ў юнацтве быў занадта ўпартым,
З дзяўчынкамі быў лёгкі, нібы пух.
Аб пачуццях з імі казаць не варта,
Да многіх пачуццяў заставаўся глух.
Потым прыйшлі да мяне вершы,
Прыйшла кар'ера, грошы і жонка сышла.
Я адкінуў грамадства забабоны першы
І зараз цешуся творчасцю спаўна.
Магчыма гэта пакаранне,
Што часам заставаўся глух.
Але веру ў шчырасць прызнання.
І гэтыя фразы цешаць дух...
Жыццё хуткабежнае, як імгненне,
Але да шкадавання чакаю адну.
І чакаю жаданняў выкананне.
Ноч. За поўнач. А мне ўсё не да сну....
(Хацько Максім 30.06.2015)
Дзяучынкам
© Copyright: Макс Хот, 2015
Свидетельство о публикации №115082104676
Свидетельство о публикации №115082104676
Рецензии