Жытнёвае поле

Хвалюе жытнёвае поле,
па хвалях чароўны ветрык ляцiць,
 тут спадара галоўная роля -
колас да коласа песнь шапацiць.
Пiльна сочыць селянiн,
як налiваецца колас зярном.
Пазрае на сушню ў гадзiну,
трэба тэрмнова клопат гумном.
Гукае сэрца шчасце, спакой...
будзе даволi працы i хлеба.
Вось пацякуць зярняты ракой,
усё, што гаспадару i трэба.

Чарада дзён
Чарада дзён так мтуслва,
здольнасць бэсцца дарэмна.
Гмах гарадоў расце мклва,
аў падмурку змрок  цемра.
 каму змрок, каму цемра?
Спачуванн  скрозь лслвы,
бяздушны, цалкам непрыемны,
душы ломк , не шчаслвы.
 Час ад часу больна, цяжка-
зняважае лха душу.
Упарта зброяпрацы, важка-
адпачынак прасць мушу.
У вёсцы пра тое не дбаюць,
адпачынка там не маюць.
Там вясны. Восен чакаюць
 без хмелю прападаюць.
Чарга дзён так мтуслва,
здольнасць бэсццца дарэмна.
Чамусь прытомнасць не пытлва?,
а свядомасць спць у цемры.

Жыццё прадаўжаецца
А жыццё на зямлi прадаўжаецца,
хтось памiрае, хтось нараджаецца.
З цiкавасцю зоры глядзяць на нас,
як вырашае  пытаннi прас.
Штось недарэчы, вельмi няўтульна,
павiннасць прасуе ўсiх агульна.
Таемны космас – бездна над нам
там за зямнымi сочаць шляхамi.
Няма дзе пустэчы – заўсёды аншлаг...
Ды не спяшы падымаць белы сцяг.
Мабыць i ты ў жыццi чагось варты?
Калi з надзеяй выходзiш на старты