Туга

Тугу знiмае са скронь
 i болю агонь -
блакiту прастор.
Жанчыны далонь.
Цi песенка блазнiха
i знiкла лiха.
Знiк смутак, болю агонь,
як ружовы конь!

Казка
Вабiць i сталых  казка!
Нават Гарбунка-канька
надзялiў Ершоў крыламi,
каб пырхаў над аблакамi.

Майстар Дзедал марыў аб тых,
 паляцеў сын, каб да святых,
невядомых, спагадатых,
непазнатых, зухаватых.
 I чым далей - болей мары...
Цыялкоўскi i  Гагарын
з той вялiкая сямьi -
трыумфа людцаў i зямлi.
Мацней, сталей дзяржава,
ажывае казка -ява.
За гэта казку я люблю,
сэнс прыдае жыццю майму!

Мастак
Ля вакенца мароз прабягаў
i шыбу  ўсю размаляваў.
Выводзiў пэндзалем узоры
дзiўна, хутка, вельмi спорна.
Шкада малюнак на шкле нiшчыць.
Вецер заляцаўся, свiшча...
Тут яблынь бель, у кветках вясна,
а фарба вось усяго адна
Колер прамянсты, чысты!
Вельмi прыгожы , ўрачысты
Ад мастака   ў дар  - памяць мне
аб тым акенцы i аб жыццi

Вабiць

Вабiць чалавека вышыня.
Дзе таямнiца цiшыня,
адвечна вабiць не дарэмна.
Калi не вабiць – гэта дрэнна.
Увысь, угару да прастору
з дазволамi i без дазволу,
да зорак, лепшага агляду
 цягне да iх, i няма ладу.
Хочам да неба дакрануцца,
таму  ўсе  ў космас iмкнуцца.
Сабе б не здрадзiць  i краiне -
гэта i ёсць жыцця вышыны