мне зноў у твар злуецца вецер,
параненае сэрца тухкае ў грудзях.
дарослыя ужо ,Неба, твае дзеці -
я бачыў слёзы на чужых вачах.
у душы,за вокнамі пануе студзень,
мяце мінулага жыцьця сляды.
я бачыў, як бяссэнсава шукаюць людзі
таго, хто верне ім назад гады.
наш сьвет-вайна,а наймацнейшая ў ёй зброя
ёсьць тая.што прадухіляе ўсе баі.
я бачыў,як,пакутваючы,гінуць мроі
на супрацьлеглым беразе ракі.
не,не кажыце што свайго мы лёсу сведкі,
ды не чакайце,калі зробіць самагубства страх.
я бачыў,як жыўцом хаваюць кветкі
на старых могілках і ў людскіх руках.
а ногі крочаць па знаёмай сьцежцы
яна ўсё па-ранейшаму вядзе ў астрог.
я прачытаў усе свае напісаныя вершы,
але ніводнага зь іх зразумець не змог.
Роздум
© Copyright: Ня Важна, 2015
Свидетельство о публикации №115080901172
Свидетельство о публикации №115080901172
Рецензии