Шлях да шлюбу

Куды дзенешся – закахаешся ажэнiшся

Да двадцацi пяцi гадоў
жыццё ляцела непрыкметна.
Вучоба i родных любоў
без турбот вялiкiх, мерна,
i мары не было аб тым,
што есць любоў яшчэ другая ,
што ў жыццi штось не хапае,
каханне моцнае, семья.
Не так , як у вайну мацi:
сабе шукай кавалак хлеба.
Хараство  i быт уласны ,
усё належыла, як трэба.
Свята, буднi, зiма, лета
жылi не горш, як усе людзi,
з ранцы на стол газэта,
плёткi, зайздрасцi суседзяў.
Аб палiтыцы размова,
ад мацi ласкавае слова.
Бацька разважлiў i маўклiў,
у садочку вiшанi, слiў.
Свая ўласная хацiна.
У панадворку куры , свiнка.
Сябровак цэлы карагод
у iх вяселле  з года ў год.
Шлюбы, абнова  - шмат клапот
 ў мяне радасць што год:
дыплом i дысертацыя -
мела да вучобы рацыю.
А з двадцацi пяцi гадоў
узнiкла мара пра любоў.
Шукаю. “Дзе вы, жанiхi?”
Каго сустрэну:”Хто такi?”
Захапляцца стала спортам,
па растаранам i курортам,
турбаза, вернсаж i шоў,
я ўсюду бачу жанiхоў.
А нi водзiн не да густа
 i мая скарбонка пуста.
Няма пасагу, як трэба.
А гэта зараз хiба-гэрба?
Так праляцелi тры гады
Пошук. Не вязе мне – малады
прыгожы хлопец не адзiн
не правадзiў са мной гадзiн.
 I касметычны кабнет.
Шыкарны растаран у абед,
вучоба, жарт i гурт сяброў
але мяне прынц не знайшоў.
Пошукi ў угары дзiкiм
i жыццё з гонарам i шыкам.
Ды зусiм на сэрцы дрэнна
ад сябровак я адметна.
 I надзею ўжо згубiла.
Як раней жыць парашыла.
Знянацку завiтаў Сяргей -
мне незнаёмы быў раней.
Але скажу ўсё па чарзе.
Прыкры пухiр мяшаў назе.
Дождж лiў вялiкi – парасон
кудысьцi знiк – вялiкi дом.
Вярталася з адпачынку,
 i на старуху, не дзяўчынку
была падобна ў смуры час-
надта нявыгадны абраз.
Нi касметыкi , нi ўбора,
шэрая мышка не болей.
Асоба не першы гатунак.
У руцэ кошык, зашмат клунак.
Дзень не ветлiвы i золкi.
Мокрая курыца i толькi.
Ну, як баба з таго рынка.
Не капялюш, а хусцiнка.
Мовы няма пра стыль моды,
сама сабе не да спадобы!
А дожджык лiў, як мае быць.
Мазоль мяшае  балiць.
Штосьцi не хапала з рання...
Таксi злавiла нечаканна.
Не жду кахання асабiста.
Няма ўвагi да таксiста.
Расплацiлася, прабач!
Мазоль шчымiў, ну хоць заплач.
Узяла кошык i клункi.
Не з рукi рэчы-частункi.
Шафёр Сяргей – таксiста зваць-
жадаў хвiлiнку затрымаць.
Мне данесцi кошык памог
да кватэры, на парог.
“ Дзякуй!” кажу. “ Няма за што! -
Маё бамблы рамяство -
i дадаў – да пабачэнне!”-
мо ты не выключэнне.

Другi дзень нiбы знянацку
ўжо сустрэлся па-брацку,
ну, як даўно знаёмыя,
як юнцы зялёныя.
Зусiм не думала пра шлюб.
Аднак Сяргей быў адналюб.
Ён закахаўся i пайшло
сустрэчы, рэчы пра майстроў.
Пра раманы, пра кiно,
i пра палтыку. Адно -
каханне моцнае прышло,
уразла i сватаўство.
Напаткала клад  дарэчы.
Святлей адносны з сустрэчы.
Сустрэч да шлюба цэлы год
размоў , думак у варот.
Пераварушына даволi,
дзiвiлся нават таполi.
А потым шлюб i на табе,
каханне пяшчоты жыве
да гэтуль – пяцьдзесят ужо год.
Любоў салодкая, як мёд.
Прыйшла восень залатая...
Вось любоў у нас якая!
Я вам жадаю мець такую.
Вышла замуж i не шкадую.