А ведаеш, я шчыра дзякую табе
За ўсё, што ў нас было і ўсё, што будзе.
Калі кахаеш – мы і свет жыве,
Але наш свет такім ніхто не любіць.
Усім ім трэба нешта шаптануць,
Каб цераз час узналі людзі,
Каб сэрца чалавека скалынуць,
І душу светлую яго марудзіць.
А ці сапраўдныя Вы Людзі?!
***
Нашто ты слухаеш усіх, мой ясны?
Не пахіснуць тваю святую душу нікаму.
Тваё жыццё табе ўласна,
Зайздрасць не цікава аднаму.
Яны ужо так нізка апусцілісь,
Таму няварты слёз з тваіх павек.
Калі аб табе шэпчуць нешта,
То ты жывеш, мой ясны чалавек!
29.11.-03.12.2013.
Прысвячаецца Д.Аксенчыку і А.Рыжко
***
© Copyright: Лёля Рудик, 2015
Свидетельство о публикации №115072002846
Свидетельство о публикации №115072002846
Рецензии