Мы часцей за ўсё робім тое, што нам не хацелася б.
Мы працуем на працы даволі не па душы.
Мы глядзім у люстэрку часу і ў міг апомніліся,
Што жыццё - гэта лёс, а не так сабе поле перайсці.
Мы жывём у краіне, дзе родная мова - гэта нешта новае.
Мы баімся сказаць на ёй і дзве-тры пары слоў.
Мы жывём,, але так ці ўсё раўно,
У малейшы з часаў памром.
Дык жыві ж ты народ мой улюбляны,
І жывіце вы кветкі і дрэвы ў гаі.
І любіце славутую зямлю беларускую,
Каб нашчадкі пакінулі след на зямлі.
***
© Copyright: Ирина Яковец, 2015
Свидетельство о публикации №115060800089
Свидетельство о публикации №115060800089
Рецензии