Я сумавала па табе, мой родны чалавек.
У начы быў толькі Сплін і ў думках – ты!
І вось прыйшла я да цябе і ты адзін.
Адразу захацелася на шыю кінуцца табе.
І мне задолося, што ты больш дарослым стаў,
Не піў ты як раней было пры мне.
І гутарка твая была яшчэ смачней,
Смачней як яблык у марозным лютым.
Усё было як у дзіцячым сне,
Але праз дзень ты ўсё разрушыў.
Ты зноў паспрабаваў атруты,
Якая губіць лёсы мільёнаў гэтакіх людзей.
Мне падалося, што я трапіла ў плен,
Такі халодны з смакам гаркаватым.
Але не ў першы раз скажу я – НЕ,
Таму каханню, што ўспаміны рушыць!
***
© Copyright: Ирина Яковец, 2015
Свидетельство о публикации №115060800044
Свидетельство о публикации №115060800044
Рецензии