Неўзаемнае маё каханне,
Незагойны боль маёй душы.
Я ў ноч чароўную да рання
Кветкай-папараццю буду варажыць.
Стану я прасiць яе аб цудзе -
Здзейснi змрою сталую маю.
I аб тым, што ёсць, што было, будзе,
Аб каханнi, што ў сябе таю...
Пакахай мяне, маё ты сэрца,
Пакахай мяне, мая душа.
На тваёй грудзi дай адагрэцца,
Дай крануцца вуснамi крыжа.
Але ты не чуеш, ты ў палоне...
Я табой ужо не ганарусь...
Мае ворагi прарэчылi ў праклёне
Неўзаемна пакахаеш Беларусь.
9.07.2003
Маё каханне
© Copyright: Шостко Виктория, 2015
Свидетельство о публикации №115052107875
Свидетельство о публикации №115052107875
Рецензии