Зноў стаю я ў смуце,доўга пазіраю-
На кусту ракіты вераб’і гуляюць.
Ціўкаюць,скубуцца,ці балду ганяюць
І купацца ў лужы зноў не забываюць.
Але неяк смешна стала мне адразу-
І было ўсё гэта нібы па заказу...
Гэтак захапляе, што прыемна воку,
А яны гамоняць,падлятаюць збоку,
І мне так прыемна гэтая сустрэча,
Зычнае штурхоцце мне кранае сэрца!
Верабъёу сямейка
© Copyright: Людмила Шаблыко, 2015
Свидетельство о публикации №115031906402
Свидетельство о публикации №115031906402
Рецензии