За ракою заснуў у траве халадок,
Подых ветра яго непакоіць.
А празрыстая рэчка сыпучы пясок
Каля берага вільгаццю поіць.
Я стаміўся ў жыцці, пастарэў, занямог,
Настальгія ў сэрца запала.
І далёкаю марай бацькоўскі парог
Часта сніцца апошнім прычалам.
Што набыў у жыцці - павяду за сабой,
У былое вярнуся чужою дарогай.
Там плыве халадок над празрыстай ракой
І дзяцінства стаіць ля парога.
На хвіліну спыню ля ракі горкі шлях,
Акунуся ў ваду, утаплю ўсе нягоды -
І закружыць мяне ў жытнёвых палях
Адчуванне набытай свабоды.
За ракою...
© Copyright: Леонтий Обринский, 2015
Свидетельство о публикации №115020208455
Свидетельство о публикации №115020208455
Рецензии
Цiкавы верш! Здароўя Вам i дабрабыту!
З павагай, Нiна.
Нина Агейченко 04.11.2018 21:03 • Заявить о нарушении
З павагай, Нiна.
Нина Агейченко 04.11.2018 21:03 • Заявить о нарушении
Дзякуй, Ніна, за пажаданні! Узаемна!
Усяго Вам найлепшага! Лявон.
Леонтий Обринский 05.11.2018 19:16 Заявить о нарушении
Усяго Вам найлепшага! Лявон.
Леонтий Обринский 05.11.2018 19:16 Заявить о нарушении
На это произведение написаны 4 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.