Вераб i, шэрыя браточкi

    
                Вераб'і-пузаны ,
                Бы шэрыя чугуны,
                Вось я вас у печ!
                Каб скінулі з плеч
                Зладзейскую справу
                І не рабілі патраву.            
                Бач, наляцелі,
                Пакляваць усё хацелі!
                Гаспадыні не чакалі,
                Дык пужала ўпільнавала!
                Верабяі-зладзяі
                Парэчкі склявалі,
                На пужала паглядзелі,
                Шчэ і наплявалі.
                Верабейкі-зладзейкі
                Вішню ўжо клявалі
                І неспадзеўкі
                Гаспадыню страчалі.
                -Вераб'югі-зладзюгі,
                Дам вам папругі!
                Сорам,сорам
                Сварыцца са мной хорам.
                Бачыла вашу бойку
                І мне стала ясна:
                Даць бы вам маслабойку,
                Дык стаўклі б масла.
                Але ж масла вам - не гасцінец.
                Можна так рашыць:
                Памазаць ім блінец
                Ды вам іпакрышыць.
                Яшчэ, верабюі-зладзюі,
                Вам смачныя дулі.
                -Тваё пужала,глядзі,
                Другія круціць дулі,
                -Ах,верабей-зладзей,
                Верабей Яшка,
                На табе, зладзей ,
                Шэрая рубашка.
                - На галаве тваёй
                Шапка гарыць!
                О - ё - ёй,
                Але ж і дыміць!
                -Гэта ж туман
                Шэры клубіцца.
                Тваім вачам
                Абы прычапіцца!
                Але ж у агародзе ці садзе
                Вераб'іная сям'я.
                Калі ўжо сядзе,
                Дык выклюе спаўна.
                Бач, верабей Сёмка
                Скляваў лоўка
                Сланечнік з паўкруга -
                Астатак другу.
                -Мы ж любім сланечнік,
                А ты марлю завязала.
                Быццам да шлюбу
                Яго прыбірала       .
                Завязала сланечнік,
                Быццам падвянечны
                Убор апранула,
                А нас,гасцей,
                Ты адапхнула.
                Не возьмеш і на губу!
                Ты яго да шлюбу
                Быццам прыбірала.
                Хіба розум табе зарвала?
                -Зарвала?А на дзюбе
                Табе горб не будзе?
                -А то ж,-кажа гаспадыня,-
                Не нажыць бы ліха!
                Вераб'юкі-зладзюкі,
                Навошта сварыцца?
                Ці мала вам навукі,
                Калі каршун кружыцца?
                Дык не сварыцеся,-
                Просіць гаспадыня,-
                Лепей дагаварыцеся.
                Вось вам дыня.
                Яшка,табе на
                Яшчэ кавуна,
                Або гарбузік,
                Такі тоўсты пузік.
                -Ай,вялікі семкі надта!
                Склюе іх дзеўка
                Па імені Ната,
                А з кавуна
                Клюй іх сама,
                Хоць з ночы да відна,
                Хоць ад відна да відна.
                -Ну,мне не зразумець
                Нявыхаванасць вашу!
                Навошта заварылі
                Са шпакамі вы кашу?
                Вераб'і-зладзюі,
                Хіба шпакоўня
                Вам,гультаі,
                Гэта гасцёўня?
                Гняздо драўлянае
                Шпакам прыгатаванае,
                На дрэве яно
                Высока відно.
                І,як вядома,
                Калі шпак дома,
                То свішча на галінцы,
                Шукае сабе гасцінцы.
                Клюе пладажорку,
                Садоў абжорку,
                А ты ляці
                Пад застрэшша,
                Там,глядзі,
                Будзе зацішша.
                Будуй сабе
                Гняздо ўвішна.
                Слухай,
                Як шпак свішча.
                І не біся са шпаком,
                Бо не твой гэта дом.
                Ві сваё гняздзечка,
                Кладзі туды яечка.
                Вераб'юшкі-зладзюшкі,
                Клюйце мяккі грушы.
                -Дзяўчына-дзевушка,
                Нам ты не схлусіш!
                -Верабейкі-зладзейкі,
                Дык клюйце слівы!
                -Ведаеш што,дзеўка,
                Ад слівы кіслы сліны.
                -Вераб'і-зладзюі,
                Дык клюйце агрэст.
                -Гаспадар-бацю,хі!
                У нас свой фэст.
                Вераб'ішкі-зладзішкі,
                Дык клюйце барбарыс.
                -Наш род не пышны:
                Да яго не прывык.
                Вераб'яны-зладзюганы,
                Клюйце снежнаягаднік.
                -Эге!Нас не абманеш!
                Ён не харчавік!
                Снежнаягаднік - дэкор,
                А табе папрок:
                Мы глядзім ва ўпор
                На твой разумок!
                -Ах,дык гэтак вы!
                Абселі тут платы!
                Буду вас сарамаціць:
                Ну як мне вас любіць?
                Вераб'юшкі-зладзюшкі,
                Надзяру вам вушкі.
                Хіба ж можна красці?
                Вось дык напасці!
                -Ай,не слухай ты,цётка,
                Гэту пра нас плётку,
                Быццам ножкі нам звязалі,
                Каб мы болей не кралі.
                Дык крыльцы і дзюбка,хі!
                Хуткія,незапаволеныя.
                Пачастунак нам нясі -
                І мы задаволеныя.
                -Пачастунак-ласунак
                Для вас - гэта мошкі.
                -Гм!Мошкі!Мошкі -
                Гэта корму трошкі,
                А мы клюём
                І бульбачку параную,
                І не плюём
                На страву вараную.
                Вось падкраліся да корму,
                Дзе пасыпана курам:
                -Гаспадыня-душка,
                Дай крыху і нам.
                -Мае вы шарачкі,
                Вы такія малыя,
                Што курачкі
                Дпя вас не ліхія.
                Не заўважаць вас
                Яны проста,
                Хоць піце квас,
                Хоць клюйце проса.
                Пі,верабей,
                Яшчэ і вадзіцу,
                Што начэрпала я
                З калодзежа-крыніцы.
                -Нас зімой ты падкармі,
                Пасып зернейка.
                Мы ж карэнныя,карані
                Вёскі-дзярэўнейкі.
                Ад марозу надзьмутыя,
                У боцікі не абутыя.
                Віль-віль хвосцікам
                Небагатыя госцейкі.
                Зімой хоць бы мякіну
                Хто нам падкінуў,
                Або кастрыцу,
                Ільна сястрыцу.
                -Добра,васпане!
                Клюйце зярно!
                -Вось цяпер не абмане
                Нас ніхто!
                Зімой трывогу я б'ю,
                У Інтэрнэт я скіну,
                Як жывецца мвераб'ю,
                Гарадскому сыну.
                На аўтобусных прыпынках,
                Дзе многа людзей,
                Хто кіне хлеба скарынку,
                Хто ўздых з грудзей.
                А хто толькі глядзіць,
                Каб было ва ўласны рот.
                Да такіх птах не ляціць,
                Не ідзе чалавечы род.
                Аднойчы я на прыпынку
                Крышыла булку белую.
                Чую,баба без супынку
                Языком меле:
                Гы-гы-гы!Ты нейкая...
                Усім яна кіне1
                Узмахнула я вейкамі:
                Няхай дурная згіне!
                І галубы зляталіся,
                І вы,верабейкі,
                І вароны зляталіся -
                Уся птушыная сямейка!
                Нават сабачка прыбег,
                Нейкі няўдалы,малы,
                Кінула і яму.
                Баба ў смех:
                Гы-гы-гы,ды гы-гы-гы!
                Думка вядзе маналог:
                Ад дурніцы адцураліся,
                А каля маіх ног
                Усе птушкі сабраліся.
                Бач,пуза,шчокі нажэрла,
                А сумленне вон паперла.
                Ты так рагочаш,
                Быццам па мордзе хочаш.
                Нявыхаваная дрэнь,
                Ты нават не асоба,
                А з вачыма пень!
                Ад цябе трэба асобна!
                Я прыехала дамоў
                Без хлеба белага.
                Пакарміла б вас ізноў,
                У магазін бы збегала,
                Ды дзень зімовы кароткі,
                Спяць на печы ўжо коткі.
                Змайструю вам кармушку.
                -Пасып зернейка,дачушка.
                Яшчэ скажу знарок:
                -Не забудзь і ты,сынок,
                Пра птушку малую
                У бель-зіму ліхую.
                Часта я дзіўлюся:
                Як ножка малая
                (Глядзець аж баюся!)
                Босай на снег ступае?!
                У чалавека памер нагі
                Можа быць і сорак другі,
                Цёплы абутак
                І шкарпэтак-акрутак,
                А ўсё холадна яму,
                Ды не малому вераб'ю.
                Не марозіць ён лапкі
                І ў мароз гадкі.
                Выхаванцы-дзеткі
                Булку чэрствую цёрлі
                У далоньках крэпка,
                Каб дзюбку не абдзёрлі
                Кавалак сала невялічкі
                На галінку праткнулі,
                Каб былі сінічкам
                Пачастунак-гулі.
                Збудаваў настаўнік працы
                Кармушкі ў два паверхі,
                Бы чароўныя палацы,
                Мне ўжо паверце.
                Колерам блакітным,
                Бы ў паветры каб скакалі,
                Каб весела і сытна
                Пачастунак той клявалі.
                Колерам сінім,
                Каб ахвотна насілі               
                Рабіну,семкі і зерне,
                Каб птушкі клявалі-елі.
                Маляваў пад бэз
                Узоры тыя,
                Бо без птушак,без
                Іх мы нежывыя.
                На кармушках электродам
                Выпальваў птушак выявы.
                Так малюнкам валодаў,
                Бы гэта рэкламы!
                Дзе выява вераб'ёў -
                Ім сюды дамоў!
                Дзе выява сініц -
                То для гэтых сястрыц!
                Ды гэта ж умоўна! -
                Тлумачыць моўца,-
                Клююць разам,памяркоўна,
                Не для іх слоўца!
                Яшчэ маляваў снегіроў.
                Усю флору і фаўну,
                Мабыць,быў гатоў
                Перакласці на форбу.
                Вось то праца!
                Вось то клопат!
                Гэта табе не кідацца
                У дурны рогат!
                - Вось цяпер  - у згоду!
                Мы добра ведаем,
                Што у харошага народу
                І зімой паабедаем
                Сытна і смачна,
                І жыццё не бядача.
                Чык-чырык!Чык-чырык!
                Да людзей я прывык!
                -Ну,добра,ах!
                Цэлае тут дзейства!
                Я люблю вас
                За смешнае зладзейства!