Восень жартуе

                - Ой,чырванню загарэўся,
                Загарэўся клён!
                -Памідораў аб'еўся!
                Абжора ён!
                Глянь.арабіна
                Стаіць у пацерках!
                -Абдарыла,як сына,
                Я, восень-мацерка.
                -А чаму не як дачку?
                Што за параўнанне!
                А я так хачу
                Жартаваць да рання.
                -А летам жа,летам
                Ліст яе зелянеў!
                -Ён,гэта,
                Агуркоў пад'еў.
                А мой ліст залаты,
                Золатам кованы.
                у ім рыжыя каты
                Гуляюць у сховы.
                А чаму баравікоў,
                Шакаладна-белых,
                Нібы парсюкоў
                На зямлі целе?
                -Яны не парсюкі,
                А лесу напарсткі.
                Бяруць жа іх людзі
                Ды ў свае пальцы.
                -А чаму кустоўе
                Ды голым стаіць?
                Яго чорнае голле
                На ветры рыпіць.
                -Гэта ж антэнны,
                Што ловяць эфір,
                Доллара падзенне
                І яго ўздым.
                Эх,эх!Пайду ў пляс.
                Жартаў сваіх
                Маю пра запас.
                Але годзе танцаваць,
                Лісцем шамацець.
                Бач,хоча спаць
                У бярлозе мядзведзь.
                -Дык чаму паэты
                Бяруць твае ўзоры?
                -Націснуў іх трафарэтам
                Майстар горны.
                -Мастакі, паэты
                Дораць табе творы.
                -Кажу сур'ёзна - гэта
                Для душы абновы.
                Думаеш,мае дажджы
                Старыя,самотныя.
                Гэта ж ключы
                Да зімы кароткія.
                Як вільгаць абрыдзе -
                Яе зіма скуе.
                Як прыйдзе,
                Дык і нос адарве.
                -Ты ўсё жартуеш,
                Яшчэ і палохаеш.
                -Хто жарты любіць,чуеш,
                Для мяне і харошы.
                -Так,так,восень,
                Ты ўсё смяешся.
                -Бо дажджу плакаць досыць.
                Вунь сонца яечня.
                -Вельмі смачна, дзякуй!-
                Жартую ўжо і я,-
                Ды не кувай ты ,зязюля,
                Бо хутка зіма.
                А ты, восень,
                Стань маёй сястрыцай.
                -Замнога просіш:            
                Не бываць небыліцам.
                Ты ж чалавек,
                А я час такі,
                Што заўжды і навек
                Буду залаты.
                Разумееш, і час
                Мае свае фарбы.
                Вось я якраз
                Маю барвы.
                Я ўжо сур'ёзна:
                Памідораў не ела.
                Час ужо позны -
                Першыя завевы.
                Час нябачны для вачэй -
                Яго рукою не зачэпіш,
                Ды падрастаюць у людзей
                У каго -  ўнукі, у каго - дзеці.
                -А мой узрост залаты
                Супаў, восень, з табою.
                Пашлю па свеце пісьмы-лісты
                Я,восень,з табою.