Казачны коця

                У цябе, коця,
                Залаты зубок,
                На шыі, коця,
                Срэбны ланцужок.
                У вачах, коця,
                Агонь-іскрынка,
                Любіць коцю
                Малая дзяўчынка.
                У цябе, коця,
                Кіпцік срэбны,
                Пушысты коця
                І хлапчуку патрэбны,
                Каб гладзіць,
                З ім гуляць,
                Добраму госцю
                Каб паказаць.
                Коця ж малойца!
                Коця ж прапойца!
                Злізаў усю смятану,
                Тым і пакараў
                Бабку Таццяну.
                Выхлябтаў малако
                Ды палаўніком,
                З'еў каўбасу
                Прама на вясу.
                Есці коця
                Болей не хоча.
                Толькі сытна коця
                Ды вуркоча.
                Мур-р, -м-р-р,
                Мы і мышкі - сябры.
                Не буду іх лавіць -
                Казкі стану баіць.
                Мая казка
                Пра каўбас звязку,
                Пра смятану і маянэз.
                Ну, на дрэва я палез.
                Трэба казку скласці,
                Трэба каўбасу ўкрасці.
                Буду ізноў украдаць,
                Буду яшчэ складаць
                Казак поўны мех,
                Будзе, дзеці, вам смех.
                Трэба, дзеці, хлеба,
                І яшчэ да хлеба.
                Так кажуць ў народзе,
                Але годзе ўжо, годзе.
                Палезу на вышкі:
                Грызуць сыр там мышкі.
                Вунь на паліцы
                Ляжаць паляндвіцы,
                І смачны кіндзюк,
                Быццам тоўсты парсюк.
                Казкі баіць коця
                Ды па сваёй ахвоце.
                Бач, высокі плот,
                А на ім сядзіць кот.
                Сядзіць,сядзіць,
                За мышамі пільна глядзіць.