Восень

                Залатою птушкай
                Падкралася восень,
                Села хітрушкай
                Між зялёных сосен.
                Схавалася,
                Нібы і няма,
                Бо вечназялёнай
                Стаіць сасна.
                Бач, усцешная,
                Восень ты,увішная,
                Аж сэрцу цесна
                Ад фарбаў пышных!
                Працаўнікі-павукі
                Кругоў наткалі да неба-
                Павукам-майстрам навукі
                Ткацкія трэба.
                З павуцінкі срэбнай яшчэ
                Саткалі шкло-вэлюм.
                У восені на шчацэ
                Ён туманам белым.
                Бач,залатая,
                Мая ты госця,
                Ты палаеш
                Каханнем-любосцю.
                Каго ты дзеля
                Так убіраешся?
                Тоіш надзею,
                Сэрцам хаваешся.
                На табе,маладой,
                Сарочка-вышыванка,
                Але ж пастой-пастой,
                Чыя ж ты каханка?
                У восені-нявесты
                Свае жаніхі:
                Закаханы увесь ты,
                Дуб залаты.
                Клён чырванашчокі,
                Нібы месяц залаты,
                Скінуў лісцяў шчопаць -
                То яго калым.
                Лістапад падорыць
                Лісцвяны ёй кілім.
                Ды яшчэ з узорам -
                То яго калым.
                І паэты,восень,паэты -
                Твае жаніхі таксама.
                То ж не сакрэты
                Для зямлі-мамы.
                А паэткі,восень,паэткі -
                Усе твае сяброўкі,
                Іх вершы-кветкі
                Цвітуць так лоўка!
                Восень-гараджаначка
                Цокае абцасам,
                А восень-сяляначка
                У лесе тым часам
                Сама сабе паціху
                Грыбоў назбірае.
                Не ведае пыху,
                А сціпласць мае.
                Адною паловаю
                Яна ж вясковая,
                Ды фартовая
                Модніца з абноваю.
                Гарнітур офісны строгі
                Калі і надзене,
                То гарадскія строі
                Хутка здзене.
                Бо ў вёсцы,васпане,
                Праца на зямлі.
                Як раніца ўстане,
                Дык і пачалі
                Капаць у агародзе.
                Садавіну атрасаць,
                На высокім азяродзе
                Снапоў накідаць.
                Калі ж халодны вецер
                Чорна голле загайдае,
                То,мне паверце,
                Загадку загадае:
                Ідзе белы сын
                Да,што ў золаце,цыганачкі,
                Такі вось бландзін
                з яркім румяначкам.
                Гадаю я на восень,
                І сама,здаецца,
                Тая ж восень,
                Ды не задаецца
                Сэрца пыхай,
                Хоць залатую струну
                сваім чуйным слыхам,
                Пэўна,я злаўлю.
                Чараўніца,чараўніца
                Маністам звініць.
                Яе каханак баіцца,
                У яго сэрца баліць,
                Бо прыгажосць -
                Страшная сіла!
                Ведай гэта,ягамосць,
                Калі станеш мілы.
                Калі будзеш абраннік
                Восені залатой,
                То будзеш паранены
                Паэзіі стралой.
                Пастой ды падумай,
                Як у Пятроўскую пару
                Баярын думны
                Ратаваў сваю галаву.