Пра каханне

Як зоркі ў небе заззялі   
І месяц на небе зыйшоў
Стамлённыя людзі ўсе спалі
Пад вокны твае я прыйшоў
            А ты прыкрываючы вусны,   
            Сказала:» стамілася я! «
            Яж думаў  прышоў  не дарэмна
            Кахана сяброўка мая 
Але   ты  прасіла пяшчотна,   
А, я, закаханы даўно ,
Пярэчыць табе не меў мочы
І ціха пакіну вакно
            Назаўтра прыйшоў раніцою,            
            Але ты  сказала зноў   мне,
           -- Каровы на луг гнаць парою   
            Дый  мама мая ўстае 
 Прыйшоў у абед на спатканне   
 А з неба пёк сонца агонь   
 Чакаў я цябе дзьве гадзіны,   
 Як быццам  прывязаны конь   
            А ты працавала  ў полі
            Вязала  ты з мамай снапы   
            Мне сэрца шчаміла ад болі   
            Я думаў,  дзе дзелася ты
Да пазна  я дзяжурыў ля хаты,   
Пакуль не  з'явілася ты, 
--Сказала:  ад стомы праклятай,
Валюся, прабач, мяне ты
            Калі ты, калі  перастанеш
            Нягодніца мучыць мяне?
            Знайду я другую, памянеш,          
            Як заўтра не убачу цябе!