тревожным воем вьюг

+++

Тревожным воем вьюг
зовёт меня печаль,
зовёт далёкий юг…
И вывернутых душ
застывшая слеза
скатилась, лепеча…

       Крик разорвал
            бессмертье скал.
       Крик души брал
            сединами в висках.

       Мечта!
       Мечта!
       Ушла!

            Что я искал?
            Что я в снега кричал?

      Крик скалы рвал
      и рвался в небеса.

      У пропасти, у рва
      огромная слеза
            катилась солнцем
                к жёлтому закату…

Остался день
               за тенью лет.
Остался юг –
               не знаю, где,
               на море иль земле.
Рыданьем ветра,
               пеньем вьюг,
Крушеньем мачт,
               свирепым боем волн
Была душа полна,
               был разум полон.

Мечта!
Мечта!
Мечта!

               Ушла…

+++


Рецензии