СОН

               
 
 Аднойчы  мне  прысніўся  сон,
 Саджаю  ў парку  кветкі  я,               
Тут  цішыня, у ёй чую звон,
 А  ў галаве  мара  мая.
            Прыгожым  будзе наш Палеск
            Калі  тут кветкі заквітнеюць
            Тут не зямля будзе, а рай,
            Дзе   людзі  Бога  разумеюць.
 Як  дрэвы ціха тут шумяць,
 Стаяць   высокія  нябёсы,
 І азараюць  усю  акругу
Чароўных  рэк нашых,  палосы.
            У цэнтры  храм  белы стаіць,
            На  сонцы яркім  іскрачыся,
            Туды  маліцца  ўсе  ідуць,
            Ідуць  шчасліва, смеючыся.
 Варта  святая  цішыня,
 І  зразумеў  я  галавою,
 Што з небам  мы,  на  ўсе стагоддзі,
Тут  лёсам  злучаны  з табою
            Я  зразумеў, што Бог вялікі
            Што  Ён крыніца - усяго.
            Што Ён  Уселенную трымае
            А  мы тварэнне  усе  Яго.
У  кроку  ад  нябеснай  брамы ,
 Бог праўда  Ен адкрыт ва  усём
 Ён  нас  кахае, усім  нам  рад,
 І  ў сэрца  мы  Яго нясём.
            Ты  ў  сэрцы  Бога  адкрывай
            Другіх  страміся  навучыць 
            І  ні  прасторы, ні  гады,
            Не  змогуць з  Богам  разлучыць
 Жыццём  духоуным  будзеш  жыць,
Зямныя  ўсе свае гады
 І  ў  тваім  сэрцы  назаўжды,
 Сам  Бог, паселіцца  тады.