Стала дзеду ўсё няміла,
Адзінота спіну гне,
Бо без любай жонкі мілай
Існуе нібы ў сне.
Ды журыся,не журыся,
А сваё бярэ жыццё.
-Едзь-ка,бацька,падлячыся-
Пазабудзеш пра ныццё.-
У дарогу снарадзілі
І кіёк яму далі:
-Набірайся,бацька, сілы,
Бабку там сабе знайдзі.-
І дзед часу не губляе,
Дрэнна бачыць,ды але
Бабку сабе падбірае,
Каб была павесялей.
Каб скакала маладуха,
Ды пад ручку каб вяла,
Каб магла спінку пачухаць,
Пачастунак каб нясла.
І нарваўся на такую:
І скакала,і вяла,
Абабрала пад чыстую,
І адбой яму дала.
Аблапошыла дзядочка,
Быццам стукнула па лбе:
-На малодак не пяль вочки-
Рубі ж дрэва па сабе!-
Аблапошаны дзед
© Copyright: Елена Шульга Сидорко, 2014
Свидетельство о публикации №114092103323
Свидетельство о публикации №114092103323
Рецензии