Не змог я выказаць ні слова,
І на замку трымаю душу -
Не маю іншай прапановы,
Як толькі твой пакой не зрушыць.
Не маю права на пачуцці,
І бачыць праў не атрымаю –
Так розум душу маю вучыць,
Калі цябе я ўспамінаю.
Таму даў слова джэнтельмена
У час апошняга спаткання
Што застанешся мужу вернай,
А я – забуду пра каханне.
Лясы, дамы, палі і рэкі
Між намі зараз пралягаюць,
Але праз неба шляхам нейкім
Мае ты мары адчуваешь.
Не бойся – я не дакрануся
Ні рук ні губ – нідзе, нікуды,
Але вачэй тваіх, Анюта,
Прабач – ніколі не забуду!
Табу
© Copyright: Виктор Маковчик, 2014
Свидетельство о публикации №114090705418
Свидетельство о публикации №114090705418
Рецензии