Цыкады адлічваюць лета імгненні апошнія:
як быццам гадзіннік-піла — цыркатнёй мітуслівай.
Агучваюць ноччу сваё адспяваўшыя пожні і
сцішэлыя нівы.
Шапочуць пра птушак, якім непазбежна — да выраю,
пра вецер, які расчубачвае рэшту калосся,—
і драпаюць сэрца, якое ужо настальгіруе,
прадбачачы восень.
Мы используем файлы cookie для улучшения работы сайта. Оставаясь на сайте, вы соглашаетесь с условиями использования файлов cookies. Чтобы ознакомиться с Политикой обработки персональных данных и файлов cookie, нажмите здесь.