Адгалёкала лета. Збіраецца ў вырай.
Мы па-свойму сягоння праводзім яго:
заблукаўшы апоўначы параю сірай
у абшарах заветнага лугу свайго.
Мы з табою ўсё лета збіралі тут кветкі
і шукалі жар-птушкі сляды ў мурагу.
А цяпер сеем росы — як малыя дзеткі,
на каторых разлука нагнала тугу.
Ты ў далонях маіх саграваеш далоні,
бы стамлёны вандроўнік душу ля агню,
ды глядзіш на мяне, як на лік на іконе,
не прымаючы вуснаў маіх цяплыню.
Я трымаю цябе ў ратавальных абдымках,
асвятляючы ўсмешкай сутонне душы —
і пры тым адчуваю сябе невідзімкай,
бо самоту тваю не магу патушыць.
Ды малю: не сумуй! Глянь, як высі зайгралі!
Я сягоння табе, каб затміла зару,
назбіраю са жнівеньскіх знічак караляў
і калье маладзіка з нябёс падару.
І няхай зазвініць на расстанне калоссе—
недажатая латачка летніх хвілін!
І давай захаваем на доўгую восень
пра апошнюю летнюю ночку ўспамін.
Адгалёкала лета...
© Copyright: Лаззаро, 2014
Свидетельство о публикации №114081503171
Свидетельство о публикации №114081503171
Рецензии
Верш - вышэй за ўсялякія пахвалы. Нешта нават падобнае да Коласа і Купалы. Вельмі прыгожа :-)
Алеся Стрэмка 22.11.2014 19:39 • Заявить о нарушении
Алеся Стрэмка 22.11.2014 19:39 • Заявить о нарушении
На это произведение написаны 3 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.