Позвольтэ ж нежность вбороныты
Быжітэ, гэй, сюды, дітк!
З якэё радосцё вылыкыё
Я цілый дэнь здыймаю діточок,
Шо граюцця, святыйі ангілкы,
У парках пінскый шляхты.
Ну, во одна с тых мылых пташычок.
І дідочка оно зобачыла,
Ек застыдылася. Бо ж батычко
Ны вэльмы надто пЯны зь.
І вот: усё ж на йій напысано.
На гэтым дывным, світлым лычыньку.
Ну, Соныйко. Ну, Радха ніжная.
Ну, і колы ж родылась!
Ну, шэ но во. Тры дні як, х!
– І ек ты гэтак хутко выросла?
Ах, золотко мое ты риднынькэ!
Хы, а вона і ны смыйіцця:
Да шо то, мов, за дідко.
Ну, й докажы ты тут тым квіткам,
Шо божынетко Лерка Лізкы.
Ну, Монкы. Чы Джоконды.
Чого? Бо Львіца… быццам
Олэнка, Богу рімна.
А Хто такая – ты мні
Про гэтэ росповідь ек.
Открыла світ всім Пітра.
А гордость чы Вкрайіны? Хто ж чэсть йійі
Посмів похітыты. Хто відае Царіцу?
А ведь усэ змынылось бы,
Шоб віры в вас хоть зірнятко.
Шчаслывый я. Шчаслывый я!..
Бо бачыв тэе Дыво.
Шэ в 20 рік, бы в сні пак.
У Сонцёвы та Дівка. Бы й сказано у в Біблійі.
Хранітэ ж, бырыжітэ
Цвіт нацыйі, жанчынак!
Бо выродылысь відьмы.
Ныма святых в йіх ныц вжэ.
Бо й і мынэ но былы Кізкы хыжы, стычы.
В Сухым Борі й всю жытку.
І Біг оно храныв ексь.
Од йіх пальбы й топління.
І рэвношчы – страхіть прам.
Іды. Да пожурысь шчэ.
Тым Сімкам нынайідным.
Свидетельство о публикации №114080801095