Касіў Ясь канюшыну,
Не глядзеў на дзяўчыну.
-Захліпнулася ад злосці,
Паламала б яму косці !
Няма проку з канюшыны,
Лепш прыйшоў бы да дзяўчыны!-
І ў наступ пайшла дзеўка,
Заставалася спадзеўка,
Што не зможа юначына
Адрачыся ад дзяўчыны.
Ночка ціхая прыйшла,
Угаманіла юнака.
Не пытае ўжо ў маці,
Каго замуж яму браці,
Накасіўся канюшыны,
Наталіўся ля дзяўчыны,
Згубіў зрок свой ён і волю,
Спадзяючыся на долю,
Ажаніўся на дзяўчыне…
Цягне воз свой і паныне?!
Ясь косил конюшину клевер
© Copyright: Елена Шульга Сидорко, 2014
Свидетельство о публикации №114072003075
Свидетельство о публикации №114072003075
Рецензии