Стаіць бяроза ля дарогі,
Свае развесіўшы галінкі,
Здаецца, даў бы толькі ногі -
Пабегла бы на вечарынку.
Яе ўзор зялёна-белы
Пасуе вельмі ёй да твару,
Падобна дзеўчыне нясмелай
Стаіць яна, аб чымсьці марыць.
Плывуць аблокі ў небе сінім,
Ёй пасылаюць прывітанне
І абяцаюць з першым ліўнем
Падараваць сваё каханне.
Гарэза-вецер заплятае
Бярозы шоўкавыя косы,
Птушыны хор ёй гімн спявае,
А ранкам умываюць росы.
Як глянеш на красу такую -
Забудзеш усе свае нягоды,
Бадзёрым зноў сябе адчуеш,
Узяўшы сілы ад прыроды!
,
Бяроза
© Copyright: Елена Шульга Сидорко, 2014
Свидетельство о публикации №114071906848
Свидетельство о публикации №114071906848
Рецензии