Я так хачу,як і калісці,
Без страху на дарогу выйсці,
Бо рады бЫлі мы сустрэчы,
ПлылІ гаворкі кожны вечар.
Кахалі сэрцам і душой,
ЖылІ тады адной сямьёй!
Цяпер цураемся ўсіх,
Няма сустрэч ужо такіх.
Знікаюць у вачах агні.
Чаму там не гараць яны?!
Імгла так шчыльна пралягла,
Агонь схаваць яна змагла.
Пакуль яшчэ ёсць,людзі,час,
Жывіце як апошні раз-
З адкрытай прОстаю душой,
Адной вялікаю сямьёй.
Бо нават ведаюць звяры-
Ў зграі выжывуць яны!
Я ТАК ХАЧУ...
© Copyright: Людмила Шаблыко, 2014
Свидетельство о публикации №114060409053
Свидетельство о публикации №114060409053
Рецензии