Геннадий Буравкин И родное слово продолжало

И родное слово продолжало
Оставаться нужным на века
Богданович, Колас и Купала
Как седые в небе облака
Мигом забываются усмешки
Протянулась в завтра жизни нить
Потихоньку, помаленьку и без спешки
Научили всё ж себя ценить
И размытую дождями на странице
Заповедь свою нам принесли
Чтобы пили, не могли напиться
Полюбили эту соль земли

Басни предков и язык потомков
Пчел жужжание,  шорохи ветвей
Твоего звучания голос емкий
Познавать нам до последних дней
По чужим краям не побираться
Не предать забвению тебя
Наше безразмерное богатство
Наша жизнь, и дети, и семья



Слова наша роднае, хапала...


Слова наша роднае, хапала
На стагоддзі доўгія цябе.
Багдановіч, Колас і Купала
Прыпадалі да цябе ў журбе.
Абкідалі кпіны і абразу,
З дзён былых цягнулі ў заўтра ніць
І , хаця не ўсіх і не адразу, -
Навучылі ўсё ж цябе цаніць,
Вымытае ў гулкіх навальніцах,
Нам як запавет перадалі,
Каб пілі і не маглі напіцца
І ўзнялі наўздзіў ўсёй зямлі.

Мова продкаў нашых і нашчадкаў –
Шэпт дубровы і пчаліны звон, -
Нам цябе ласкава і ашчадна
Спазнаваць ажно да скону дзён,
Па чужых краях не пабірацца,
Не аддаць цябе на забыццё,
Наша невычэрпнае багацце,
Наша несмяротнае жыццё.