Hе склалася сустрэча y сакавiку

Сярэдзіна сакавіка, прыгажосць якая -
Шматкамі на зямлю з неба снег ляціць.
Чакае мяне любімая, сэрцу дарагая,
Чакае мяне на вуліцы, чакае мяне сядзіць

У скураной пальчатцы аксамітная ручка,
Цыгарэта ў пальцах тлее на ветры.
Засланіў сонейка - засланіла хмарка,
Дожджык дробны хвошча па парасон i ды

Ножкі прамачыў у ботах вясновых,
вось Бо i не чакала, што прыйдзецца чакаць...
Аднаго, сябра вернага, аднаго радкоў
Што не зрабіў ласку патэлефанаваць, сказаць:

«Што ен затрымаецца на жаль, можа і спозніцца,
Можа быць і некалькі, некалькі секунд
І баліць сэрца ад таго, пакутуе ў целе конніца
На запясце гадзінічкі цікаюць-ідуць.

Вось ужо і цярпенне хутка на зыходзе.
Дзе жа ты, ну дзе ж ты мілы сэрцу мой сябар?
Я прыйшоў, ды позна, толькі ў пераходзе
стук быў каблучковый чуцен але ўжо сціхаў

Усе, каханне растала, адыграўшы на дудачцы
Растварылася ў паветры як тытуневы дым.
Толькі гэтым вечарам ішла ўжо па вулачцы
Мілая, любімая пад руку з іншым.

Мы, быць можа сустрэнемся няўзнак на вуліцы,
Ты пройдзеш, не гледзячы ў бок мой, і на мяне
Я ж, схіляючы галаву і злегку прыжмурыўшыся,
Прошепчу кароткі - я вельмі кахаю цябе

Але, нішто не здрыганецца на твары каханай,
Ад вымаўленых мною пары цеплых слоў.
Ды і не закрануць ім ужо душы ранімай
І не запаліць не патрывожыць сэрца зноў.