Ніколі яшчэ мне не было так сумна,
Я адзін, і нікога вакол няма там
На сцяне гадзіннік ідуць. Як быццам
Пастукаўся ў дзверы хто-то раптам.
Я спытаў: «хто там?» У адказ маўчанне,
Здалося мабыць, на жаль сябры
Насланне напэўна? Чакаў...
Палохалай невядомасці рысы
Праступілі... На вейках слезы,
Сэрца сціснулася трапятліва ў грудзях,
Пачасціўся пульс з-за надвор'я,
На гадзінніку маіх ужо у шлях
Хутка поўнач, час падціскае,
Ні секунды мне нельга губляць,
Не душа, а цела памірае
І яно, на жаль не будзе чакаць.
Нiколi яшчэ мне не было так сумна
© Copyright: Эмануэльф Сладенький, 2014
Свидетельство о публикации №114041411706
Свидетельство о публикации №114041411706
Рецензии