Сон не ідзе, чакае поўню,
Як зорак ззянне позірк твой запомню,
Даносіць вецер голас грому,
Шапоча лісце ноччу цёмнай.
Мне дыхаць лепей, калі акно адкрыта,
Шчакоціць нос духмяны водар траў блакітных,
Я не хачу табою быць забытай,
Начною птушкай узнімусь у неба,
Ніколі мне б цябе не ведаць…
Поуня
© Copyright: Татьяна Леоненко, 2014
Свидетельство о публикации №114040608538
Свидетельство о публикации №114040608538
Рецензии