Веюць ветры вольныя ды на кудры чорныя.
РазкідАлі косы ды на стан дзявочы,
І на вочы чорныя - нікому непакорныя.
Смяюцца,заліваюцца над імі насмяхаюцца.
Косы нібы свецяцца,ззяюць як праменьчыкі
І бягуць за ветрыкам- пагуляць,папесціцца.
Ой,вы косы чорныя,прыгажосць дзявочая,
За сабою маніце, з вамі вецер цешыцца.
Рвецца ён за косамі ды на волю-вольную
Хоча атрымаць ён- долюшку свабодную.
Ўзяў хусцінку белую ён назад невернецца,
Бо яго ўжо клікала новая "саперніца".
Веюць ветры
© Copyright: Людмила Шаблыко, 2014
Свидетельство о публикации №114032204872
Свидетельство о публикации №114032204872
Рецензии