Дзьве тысячы трыццаць чацвёрты раз
(А можа, дзьве тысячы трыццаць пяты?)
Cпяшаюся ўзвесці шклянiстую гору фраз,
Абяцаных кволай душою - як роўна праклятых.
Як я сабе адчуваю? Нiбыта маленькi ірландскі прывід,
У сумрачным лесе, што дыша праз кветкi імшараў:
Цягнуся скрозь вiльгаць блакiтную, а зенiт
Майго сонца ўтойваюць iмглiстыя злыя чары.
А песня ўсё грае, i думкi нязносныя стогнуць
З-за аконца галосiць i вые бялявая шчыльная смуга.
Сэрца бьецца глушэй, i словы ў паветры тонуць:
"Адпусцi мяне, пакiнь пачуцце-перапуду".
абяцанне
© Copyright: Патока, 2014
Свидетельство о публикации №114031800197
Свидетельство о публикации №114031800197
Рецензии
Великолепное произведение! Я первый раз читаю авторское стихотворение на белорусском языке - он похож на мой родной - украинский - язык!))) С уважением, Ярослав Несветайлов.
Ярослав Несветайлов 18.03.2014 00:23 • Заявить о нарушении
Ярослав Несветайлов 18.03.2014 00:23 • Заявить о нарушении