Куточак роднай прыгажосцi

Куточак роднай прыгажосцi,
Дзе яркi снег вядзе размовы,
Дзе мерзнуць на марозе словы,
Дзе студзень лед на рэчцы мосцiць.
     Дзе лыжны след у лес праз поле,
     Дзе поле зiхацiць пад сонцам,
     Дзе забаўляюцца бясконца
     Сузор'і на марознай столi.

Куточак роднай прыгажосцi,
Дзе талы снег бяжыць ў рачулку,
Дзе ручайкi - унiз па вулках,
Дзе кнiгаўкi спяваюць штосьцi.
     Дзе клiн гусiны ў небе зорным,
     Дзе прачынаюцца крынiцы,
     Дзе выбух першай навальнiцы,
     Дзе чорны грак на полi чорным.

Куточак роднай прыгажосцi,
Дзе ў белым квiценi каштаны,
Дзе луг хаваецца ў туманы,
Дзе рэчка ў тапалiнай "поўсцi".
     Дзе яблык, сонейкам аблiты,
     Дзе хлеб у полi каласiцца,
     Дзе пахне мятай касавiца,
     Дзе чмель у лiпе басавiты.

Куточак роднай прыгажосцi,
Дзе клён чырвоны каля хаты,
Дзе ў лесе жоўтыя заплаты,
Дзе ластаўкi злятаюць "ў госцi".
     Дзе ў лужыне лiхтар сумуе,
     Дзе бусел ў лузе адзiнокi,
     Дзе сталi хмарамi аблокi.
     Дзе мне яшчэ знайсцi такую,

Як Беларусь, краiну свету?
Як не любiць старонку гэту,
Дзе ў полi - хлеб, у рэчцы - неба...
I мне другой зусiм не трэба!