Трыпцiх Максiму Багдановiчу

                Нашто ж на зямлi
                Сваркi i звадкi, боль i горыч,
                Калi ўсе мы разам ляцiм да зор?
                М.Багдановiч
   Усе мы да зор ляцiм:
 У думках, у снах, у вершах...
 паэт Багдановiч Максiм,
 Ты ў зорнай кароне - лепшы.
 Ёсць кнiга ў цябе адна-
 Там зоркi Вянеры ззянне,
 Любоў да радзiмы без дна
 i зоркавае каханне.
 Ёсць вершаў адзiн вянок...
 Максiм, ты не страцiм-лебедзь,
 Ты словам падняцца змог
 Да зор у высокім небе
   
            Чытаю "Вянок"
 Колькi зорак-малых i вялiкiх-
 I ў каронах яны, i ў вянках,
 Ад Вянеры і ад Веранiкi-
 І да зоркi палёў васiлька
 Колькi музыкi, колькi музыкаў:
 Струны соснаў кранае лясун,
 Сонца йграе, пранiзлiвым крыкам
 Славяць жабкi зямную красу,
 Поле жалiцца тысячай скрыпак,
 Шмель звiнiць i пяюць вецяркi,
 Кола млына натруджаным рыпам
 Будзiць соннае царства ракi,
 А званы будзяць Вiльню- сталiцу
 I вiтае паэт заранiцу.
 Не шкадуе ён фарбаў акрыльных:
 БЕЛЫ ПУХ, МАТЫЛЁК СiНЯКРЫЛЫ-
 Ззяе, свецiцца кожны радок!
 Я чытаю Максiмаў "Вянок"

               Не кувай ты,шэрая зязюля!
                М. Багдановiч
  Кувала зязюля паэту гады,
 А ён ёй не верыў,хоць быў малады,-
 Хвароба падкошвала крылы...
 Шумiць кiпарыс ля магiлы
 I плёскае мора заўжды.
 Ляцi ж ты, зязюля, туды,
 Паэту нясi васiлькi!
 Куваеш яму ты вякi