Я паматаю як ішла да цябе.
Ціха, павольна, каб не было чуваць.
Я нічога не магла ў цябе спытаць
І маё сэрца білася ў такт.
У так усяму свету беламу.
Я падыйшла, і абняла цябе,
З усім болем, пяшчотай, каханнем.
А Ты маўчаў, і я не магла вымалвіць ні слова,
Таму што дыханне перехваціла ў голре.
Як жадусна глядзець ў твае вочы,
Поўныя болю, жыцця, і страху.
Я калі-небудзь выратую цябе з гэтай ямы.
Я толькі баюся каб не было позна.
Ты жыві мой сябр, жыві,
Ты патрэбен у гэтым жыцці…
Патрэбен, праўда…
***
© Copyright: Ирина Яковец, 2014
Свидетельство о публикации №114011101218
Свидетельство о публикации №114011101218
Рецензии