***
Так даўно не быў у сваім Будзішчы,
Дзе калісьці жыў, хоць не кахаў.
А яно – каханне, можа, будзе шчэ,
Ці то я сваё – адгараваў?
І тады паеду зноў у Будзішча,
Дзе калісьці жыў і піў ваду
Я з таго калодзежа, што будзе шчэ,
Будзе шчэ жывы, калі прыйду.
І няма суседзяў, бо памерлі ўсе:
І Сцяпан, і Машка, і Галёк…
А ля студні ўсе прыступкі сцерліся,
І вядро – бы скрыўлена на бок.
І заплачу горка каля хаты я –
Не сваёй, сваёй яна была.
Толькі вербы туляцца касматыя
Да майго любімага сяла…
11. 01. 2014 г., Мінск
Так дауно не быу у сваiм Будзiшчы...
© Copyright: Юрий Боровицкий, 2014
Свидетельство о публикации №114011101095
Свидетельство о публикации №114011101095
Рецензии