Хварэю я. Ды дзіўная хвароба!
З такой, напэўна, доўга не жывуць.
Бяда мая — не вірусы-мікробы,
А вершы, вершы, вершы — каламуць.
Сваволяць, як гарэзлівыя дзеці:
Натхненне падхапіўшы, нібы мяч,
Ірвуцца з ім гуляць па Інтэрнэце,
Не слухаюць мяне, ну хоць ты плач!
Пільную іх, на волю не пушчаю,—
Яны ж у белы свет употай пруць.
Пакуль дап’ю чарговы кубак чаю,
Зірну — а нейкі ўжо на “ВЕРШЫ.РУ”.
Ну, гэта ўжо не жартачкі — нахабства!
Забраўся сам дый іншых пацягнуў!
Бы блохі, распаўзлася мая “паства”.
Не ведаю — ці некалі вярну.
Калі ж перачытаю, што згубіла,
Звярнуцца вырашаю да ўрача:
У кожным — "болькі" хібаў і памылак —
Бы іглы п'яных вожыкаў тырчаць.
Глядзіце, людцы, каб не пакалоцца!
Зараза вершаплёцтва — нарката!
Падхопіце — не будзе нават моцы
Сагнаць аловак з чыстага ліста.
25.04.2011
Хварэю я...
© Copyright: Демьянова Татьяна Дмитриевна, 2013
Свидетельство о публикации №113100407207
Свидетельство о публикации №113100407207
Рецензии