Не называю гэта сном-
Ты ёсць, ты побач, ты- рэальны,
Але як быццам бы пад шклом:
I блiзкi, i недасягальны.
Праз шкло празрыстае лаўлю
Тваiх вачэй разумных позiрк,
Чакаю: вымавiш люблю-
Халодны адчуваю дотык.
Дыхання кропелькi на шкле,
А вусны- блiзка i далёка!..
Разбiць бы тое шкло,але
Неасцярожнай быць няёмка.
Вось так прыходзiцца мне жыць,
Сустрэчам радавацца шчыра.
А лёсы? Лёсаў не змянiць
Нiколi, мiлы!
Дай Бог нам бачыцца часцей,
Дай Бог умела прытварацца
Сярод маiх-тваiх гасцей,
Каб не сказаць, каб не прызнацца...
Мой паралельны тонкi свет,
Мая цудоўная вяршыня,
Мой непрыдуманы сюжэт,
Чаму не я ў им гераiня?
Ты ёсць...
© Copyright: Ольга Жогло, 2013
Свидетельство о публикации №113060504598
Свидетельство о публикации №113060504598
Рецензии
Напэўна гэты самы моцны верш! Вельмі знаёма ўсё гэта...
Пачуцці... Эх...
Анастасия Шихова 20.03.2014 00:02 • Заявить о нарушении
Пачуцці... Эх...
Анастасия Шихова 20.03.2014 00:02 • Заявить о нарушении
Дзякую, Анастасiя, за водгук! Плёну Вам i заходзьце!
Ольга Жогло 05.04.2014 09:14 Заявить о нарушении
Ольга Жогло 05.04.2014 09:14 Заявить о нарушении
На это произведение написаны 2 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.