На успамiн

О, як шчымліва й страсна ў маі
 пяе салоўка – адпявае
 чыесь каханне! Спеў лунае
 й канае рэхам уначы.
 А цемра зноў Шапэна грае:
 ў кагосьці сёння у гэтым раі
 жыццё, як знічка, дагарае –
 не захаваць, не зберагчы.

 Не наталіцца хмелем шчасця
 падчас апошняга прычасця.
 Істота прагне ў травы ўпасці,
 суняць расою боль і жах.
 А сум слязьмі наўколле засціць
 і не дае разгулу жарсці,
 з якою сэрца рве на часткі
 чаромхі водар, бэзу пах.

 Здаецца, стаць бы на калені,
 як перад Госпадам – агменем –
 і на мяжы святла і ценю
 шапнуць адчайнае: “ Амін…”
 І зберагчы ў душы імгненні
 перадсвітальнага тамлення,
 і ў іншы свет, як дар бясцэнны,
 забраць з сабою на ўспамін.

5.06.2013


Рецензии