Невялікі ціхі і пяшчотны
Дождж ішоў па горадзе маім,
Клапатліва вымываў ён вокны
І расказваў казкі пра гаі.
Так, люблю я гэты шэры горад,
Неспазнаны, сціплы яго шум.
Разам крочуць шчасце тут і гора,
Я плыву ў моры сваіх дум.
Сум мой прадракае наступленне
Пачуцця святога і вясны,
Носяцца ў паветры захапленні,
Летуценні, казкі, мары, сны...
Мая пяшчота шчырая ўжо скора
Загляне у сэрца любага майго,
З кім я даўно знаходжуся ў раздоры,
Але ўсё ж такі люблю яго.
Любы мой, зірні на гэты горад,
На гучанне недасціпных вод,
Ноччу зноў узыйдуць шчасця зоры -
Разам будзем увесь з табою год!
Дождж усё ідзе і ціха просіць,
Каб яму дарылі чысціню,
Вецер лісьце, як заўседы носіць.
Я аб каханні лісцям напяю.
Настрой
© Copyright: Настасья Плато, 2013
Свидетельство о публикации №113050308531
Свидетельство о публикации №113050308531
Рецензии