Люблю дождж. Асабліва летні, цёплы.
Кроплі на сваім шляху да зямлі натыкаюцца на дахі дамоў,
вершаліны дрэў, машыны,
парасоны, зь якімі вечна кудысьці сьпяшаюцца людзі.
Кроплі б’юць па асфальце і
зьбягаюцца ў ручайкі вясёлкавага колеру (верная прыкмета цывілізацыі),
імкнучыся хутчэй змыць бруд з твару зямлі.
Пад дажджом выпростваецца трава, становіцца ярка-зялёнай,
з празрыстымі пацеркамі на сьцяблінках.
Дрэвы з удзячнасьцю і задавальненьнем
шапочуць чыстаю, мокраю лістотай, нібыта кажучы:
«...нарэшце... нарэшце... дождж... дождж...»
Паветра пасьля дажджу чыстае, прапітанае пахамі зямлі.
Ды й сама Зямля ўяўляецца ня йнакш, як маладой прыгожай жанчынай.
Ю.Півуноў
Дождж
© Copyright: Юрась Пивунов, 2013
Свидетельство о публикации №113041305490
Свидетельство о публикации №113041305490
Рецензии