Дзiравы чорны парасон

Каб захаваць дрымотны сон
 Зацалаваных сонцам ніў,
 Руплівы жнівень парасон
 Увечар звыкла расчыніў.
 Раскінуў цемру, бы крыло,
 Імгой сутонне ахінуў –
 І здзьмуў і спёку, і святло
 На край зямлі, ўдалечыню.

Ах, неба чорны парасон –
 Душы нячайнае прычасце!
 А ці Зямлю ўратуе ён?
 Ці прынясе камусьці шчасце?

Гарачы дзень спаліў сябе
 Ў абдымках стрыманай начы
 І апасля кудысьці збег,
 Каб ейны сон не апячы.
 А зверху ўпотай маладзік
 За ўсім цікаўна паглядаў –
 Ды свой сярпок, нібыта цвік
 У тканку чорную загнаў.

Праткнуты чорны парасон
 Нябёсаў велічных не засціць.
 А ці Зямлю ўратуе ён?
 Ці прынясе камусьці шчасце?

А потым зорачкі – мільён –
 Так зазірнулі ў шкло ракі,
 Што прапалілі парасон –
 Зрабілі дзіркі-светлячкі.
 Праз сіта зорнае ў палі
 Да закаханых у мурог
 Выскокваць знічкі пачалі.
 На шчасце, кажуць, далібог!

Дзіравы чорны парасон
 Такі стары - не будуць красці.
 А ці Зямлю ўратуе ён?
 Ці прынясе камусьці шчасце?

23.08.2011