Ранкам туманным

* * * 
 
Сваркі ды звадкі

                псуюць нам жыцьцё,

Як надакучыла

                гэта усё...

Ранкам туманным 

                сяду ў цягнік:

Дзе ты,

            загадкавы той мацярык?

Станцыя Радасьці,

                Шчасьця,

                Каханьня – 

Бедаў і гора

                няма там нізваньня.

Льецца зь нябёсаў там

                дзіўны струмень, 

Божае ласкі 

                чароўны прамень.

Хадою павольнай

                пайду па расе,

Спынюся

                ў нейтральнай якойсь паласе,

Зірну я спаволі назад,

                скуль прыйшоў – 

Там строгія постаці

                ўмерлых дзядоў.

Са скрухай, дакорам

                іх вочы глядзяць,

Што ўнукі

                ня ўмеюць жыцьцё шанаваць...

...Сваркі ды звадкі

                псуюць нам жыцьцё,

Як надакучыла

                гэта усё.

Ранкам туманным

                сяду ў цягнік:

Дзе ты,

           загадкавы той мацярык?

Станцыя Радасьці,

                Шчасьця,

                Каханьня – 

Бедаў і гора

                няма там нізваньня...
 


Ю.Півуноў