я нарадзіўся ў лютым —
адзiн с трох месяцаў, калi неба
сыпле
замарожаную атруту,
якую ўсе клiчуць снегам
i нават чакаюць яе прыхода,
месяц, калi прырода
аддае перавагу застацца ў коме
да лета.
здаецца, што канец свету
быу самы што нi на ёсць сапраудны:
мяне атачаюць кабеты
з похвамi замест твараў.
калiсьцi я марыў
пра светлую будучыню
i бачыў яе прыгожай дзяўучынай
з вялiкiмi, сляпымi, заплюшчанымi вачыма,
якiмi яна глядзела скрозь неба,
на гэтай глебе
пабудаваў я свае палацы,
вядома, я не маю рацыi,
бо я... я звар'яцелы,
я жыву у чужым целе,
у целе маёй параноi.
я прышпiльваю пагоны
на аголеныя плечы,
аголены ўвесь з ног да душы, з ранку да вечара
швэндаюся па бульварах
сярод кабет з похвамi замест твараў.
люты
© Copyright: Игнат Дибенко, 2013
Свидетельство о публикации №113020311308
Свидетельство о публикации №113020311308
Рецензии